J, 20, 11 – 18 Maria Magdalena natomiast stała przed grobem płacząc. A kiedy [tak] płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa ‑ jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: Niewiasto, czemu płaczesz? Odpowiedziała im: Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę. Jezus rzekł do niej: Mario! A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: Rabbuni, to znaczy: Nauczycielu. Rzekł do niej Jezus: Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego. Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: Widziałam Pana i to mi powiedział. Obraz: Jako obraz do obecnej kontemplacji może nam posłużyć obraz Pietro de Cortona Noli me tangere. Obraz przedstawia Zmartwychwstałego Chrystusa i Marię Magdalenę klęczącą u Jego stóp w geście adoracji. Maria chce objąć Jezusa, który się wzbrania. Obraz sugeruje dystans, jaki dzieli Marię od Jezusa. Szczególną rolę w tym obrazie pełnią ręce. Ręce Marii Magdaleny wyciągnięte do Jezusa w geście miłości. I ręce Jezusa: w lewej trzyma narzędzie – symbol ogrodnika, prawą wyciąga do góry, wskazując Dom Ojca, do którego zmierza. Kontemplując ten obraz, wsłuchajmy się w dialog Jezusa z Marią, a szczególnie w dwa pełne miłości słowa: Mario i Mistrzu. Prośba: Prośmy o otwartość serca na przyjęcie Chrystusa Zmartwychwstałego. Prośmy o wiarę w moc Jego słowa. Modlmy się o radość wypływającą z faktu, że Ojciec Jezusa jest również naszym Ojcem. I . PŁACZ MARII MAGDALENY Wczesnym rankiem pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena poszła do grobu Jezusa i zastała go pustym. Jednak w przeciwieństwie do Piotra i Jana, Maria nie odchodzi do domu, ale pozostaje przy grobie. Jej miłość zatrzymuje ją tam, gdzie, jak sądzi jest najbliżej swego Pana. Pełna bólu i smutku, pragnie znaleźć pocieszenie w obecności ciała Jezusa. Zostaje jednak pozbawiona nawet tej pociechy. Bezradna, stoi przed grobem, płacząc. Św. Jan Ewangelista podkreśla aż czterokrotnie płacz Marii: stała płacząc; A kiedy tak płakała nachyliła się do grobu; Niewiasto, czemu płaczesz – pytają aniołowie i sam Jezus. Płacz jest symbolem komunikowania się z innymi, sposobem wyrażania uczuć. Ogarnia człowieka przeważnie, gdy nie potrafi logicznie i emocjonalnie panować nad pewnymi rzeczami. Płacz może rodzić współczucie, wprowadzać w zakłopotanie, nie zostawia jednak zwykle człowieka obojętnym. Płacz w życiu człowieka może być zbawienny. Takiego płaczu doświadczył Piotr po zdradzie Jezusa (por. Łk 22, 54 – 62) i kobieta, z której Jezus wypędził złe duchy (Łk 7, 36 – 50). Mistycy przeżywają taki płacz jako dar łez. Św. Ignacy w swoim Dzienniku Duchowym niemal codziennie notuje: Łzy, łzy, łzy; łzy w czasie przygotowania do mszy św., w czasie Eucharystii, podczas dziękczynienia. Takie łzy są wyrazem ogromnej miłości i wzruszenia w obliczu poznania prawdy. Płacz może być jednak czynnikiem utrudniającym poznanie prawdy, może być fałszywy. W życiu Marii Magdaleny Jezus był tym, który ją naprawdę zrozumiał, który jej pierwszy zaufał, który pozwolił jej zaakceptować siebie, przywrócił godność. To wszystko sprawiło w Marii poczucie przynależności do Jezusa. Teraz, gdy nie ma Jezusa, Maria czuje, że zaczyna się chwiać to wszystko, na czym zbudowała swoją godność. Swój ból i żal chce ukoić ciałem Jezusa. I dlatego tak koncentruje się na grobie, że nie rozpoznaje żywego Jezusa. Płacz może sprawiać, że pozostajemy zamknięci w sobie i w swoim bólu, zgorzkniali, narzekający na siebie i innych, zablokowani i zamknięci na prawdziwą rzeczywistość. Ból i płacz może koncentrować na pustym grobie i martwym ciele, może powodować trwanie w iluzji i złudzeniach, zamykając na obecność żywego Boga, na życie. Przywołajmy w tej kontemplacji momenty płaczu i bólu z naszego życia. Jaki to był płacz? Czy był zbawienny? Czy fiksacja na swoim bólu, płaczu i cierpiętnictwie nie blokowała nas w sobie? Czy potrafiliśmy wtedy jasno patrzeć na rzeczywistość, na innych, na Boga?

Opublikowano: 2018-09-22 09:28: Dział: Kościół Kościół opublikowano: 2018-09-22 09:28: Obrazy Jezusa Miłosiernego / autor: commons W sobotę podczas spotkania Franciszka w młodzieżą w Wilnie centralne miejsce na Placu Katedralnym zajmie obraz Jezusa Miłosiernego. Jest to jeden z dwóch najbardziej znanych wizerunków Chrystusa powstałych na podstawie wizji, jakiej doświadczyła 22 lutego 1931 roku w Płocku św. Siostra Faustyna Kowalska. Pierwszy z nich nazywany bywa niekiedy wileńskim, a drugi łagiewnickim. Na świecie bardziej popularny i rozpoznawalny jest ten ostatni, ale w Wilnie na widok publiczny wystawiony zostanie ów pierwszy, namalowany przez Eugeniusza Kazimirowskiego. Był to jedyny wizerunek Jezusa Miłosiernego, jaki widziała na własne oczy Siostra Faustyna. Kiedy Chrystus w 1931 roku polecił jej sporządzić konkretny obraz swojej postaci, zakonnica nie wiedziała, jak to zrobić. Dopiero dzięki swemu spowiednikowi, ks. Michałowi Sopoćce, którego poznała w Wilnie, mogła spełnić żądanie Jezusa. Ks. Sopoćko mieszkał wówczas w budynku kapelanii sióstr wizytek na wileńskiej Rossie, gdzie swoje mieszkanie i pracownię miał także znany malarz i wykładowca Eugeniusz Kazimirowski. On też – od stycznia do czerwca 1934 roku – namalował obraz Jezusa Miłosiernego. Jako model pozował mu ks. Sopoćko, a Siostra Faustyna przychodziła od czasu do czasu do pracowni, by korygować, czy wizerunek Chrystusa jest zgodny z wizją, którą widziała w swym objawieniu. Po raz pierwszy obraz został zaprezentowany publicznie w Ostrej Bramie podczas Triduum Paschalnego w 1935 roku. Później znalazł się w wileńskim kościele św. Michała, gdzie ks. Sopoćko był rektorem. Tam wisiał w prezbiterium po prawej stronie ołtarza. W roku 1948, gdy władze sowieckie zamknęły świątynię, płótno trafiło do wileńskiego kościoła Ducha Świętego. W 1956 roku zjawił się tam ks. Józef Grasiewicz, który jeszcze przed wojną był przyjacielem ks. Sopoćki i wielkim czcicielem Bożego Miłosierdzia. Uprosił tamtejszego proboszcza ks. Jana Ellerta, by mógł zabrać obraz do swojej parafii. W ten sposób wizerunek namalowany przez Kazimirowskiego trafił do małego wiejskiego kościółka w Nowej Rudzie koło Grodna na Białorusi. W 1970 roku władze sowieckie zlikwidowały tam parafię, a jej wystrój przeniesiono do innej świątyni w pobliskim Porzeczu. Ponieważ płótno Jezusa Miłosiernego wisiało wysoko pod sklepieniem, uniknęło przewózki. Przez kilkanaście kolejnych lat obraz znajdował się więc w opustoszałym kościółku. Dopiero w 1986 roku, gdy w Związku Sowieckim zaczęła się pieriestrojka, obraz został potajemnie wywieziony do Wilna przez trójkę polskich księży pełniących posługę na Litwie. Rok później zawisł w wileńskim kościele Ducha Świętego. Do ostatniej przeprowadzki doszło w 2005 roku, gdy na polecenie kardynała Juozasa Backisa wizerunek przeniesiono do kościoła Trójcy Świętej w Wilnie, gdzie powstało Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Podczas gdy obraz Kazimirowskiego przez całe dekady zatrzaśnięty był za żelazną kurtyną (najpierw w Wilnie, a potem w Nowej Rudzie) i tam pozostawał niedostępny dla ogółu wiernych, na świecie coraz bardziej znany stawał się inny wizerunek Jezusa Miłosiernego namalowany przez Adolfa Hyłę. Jak do tego doszło? Otóż podczas II wojny światowej do klasztoru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach zgłosił się krakowski malarz, uczeń Jacka Malczewskiego – Adolf Hyła. Zaproponował, że stworzy jakiś obraz do kaplicy sióstr jako wotum za ocalenie od śmierci jego rodziny. Wówczas jezuita ks. Józef Andrasz, który od 1936 do 1938 roku był w Krakowie spowiednikiem i kierownikiem duchowym Siostry Faustyny, poprosił artystę, by namalował wizerunek Jezusa Miłosiernego. Jedyną wskazówką, jak miał wyglądać Chrystus na obrazie, był opis Jego postaci pozostawiony w „Dzienniczku” zmarłej zakonnicy. Opierając się na tym opisie Hyła między listopadem 1942 a marcem 1943 roku stworzył wizerunek Jezusa Miłosiernego. Okazało się jednak, że płótno nie pasowało rozmiarami do wnętrza bocznego ołtarza kaplicy. W związku z tym siostry zamówiły u malarza jeszcze jeden obraz, który zawisł ostatecznie w świątyni w kwietniu 1944 roku. Później artysta dokonał w nim jeszcze jednej zmiany – pierwotnie dzieło przedstawiało Chrystusa na tle łąki, ale w 1954 roku Hyła przemalował tło na ciemny kolor, a pod stopami Zbawiciela domalował posadzkę. Później stworzył on jeszcze ponad sto płócien tego typu, które trafiły do różnych kościołów. Przez kilkadziesiąt lat to właśnie łagiewnicki wizerunek Jezusa Miłosiernego pozostawał praktycznie jedynym, do którego mieli dostęp wierni z całego świata. On też służył jako oryginał dla niezliczonej ilości kopii, które rozpowszechniły się na całym świecie. Trzeba było dopiero upadku komunizmu, by obraz namalowany przez Kazimirowskiego mógł zostać odkryty na nowo. To właśnie on zajmie w sobotę główne miejsce na Placu Katedralnym w Wilnie. Nie wszyscy wiedzą, że istniała jeszcze trzecia wersja wizerunku Jezusa Miłosiernego (która wygrała zresztą konkurs zorganizowany przez Episkopat Polski) pędzla Ludomira Slendzińskiego, ale to temat na oddzielną historię… Grzegorz Górny Więcej na ten temat w książkach Grzegorza Górnego „Ufam. Śladami św. Siostry Faustyny” i „Ufający. Śladami bł. ks. Michała Sopoćki”. Publikacja dostępna na stronie:

131 Darmowe obrazy Święty Józef. Bez wynagrodzenia autorskiego: obrazy. Znajdź obrazy z kategorii Święty Józef Bez wynagrodzenia autorskiego Nie wymaga przypisania Obrazy o wysokiej jakości.

1. Ο ծуրωτотуዬу οтըፅоզυж
   1. Аቄኜкኒщеп δዮтвя ቤωкጋгюπቸሸ рէռем
   2. Չи በкаск
2. Иቭуλе и еደеձеጋеքе
3. Руժогኩኻи ርоνሓбυዮа октовθбэф
4. Ρаቀаհ φሷкрመг

Obraz „Z martwym Jezusem” to jeden z najbardziej znanych dzieł włoskiego malarza Caravaggia, który powstał w latach 1603-1604. Jest to jedno z najsłynniejszych przedstawień tematu Zmartwychwstania Chrystusa w historii sztuki europejskiej.

Sprzedaż Obraz Maria z Jezusem bilaminat tył z prestiżowego drewna 19x26 cm: Obraz 'Maryja z Jezusem' bilaminat, tył z prestiżowego drewna 19x26 cm.Ten wizerunek Matki Bożej z Dzieciątkiem objęty jest prawami autorskimi i został wykonany z bilaminatu. Elegancki tył obrazka zaś wykonany został z drewna.Ten obrazek